035. I na tym kończy się moja wyjątkowość

 Marion:

    - Jared, bo się spóźnimy – powiedziałam, zapinając pasy.

    - Chwila, tylko coś sprawdzę. – Zamiast ruszać, wpatrywał się w ekran swojego ulubionego gadżetu.

    - Wiesz co? Czasami mam wrażenie, że kochasz BlackBerry bardziej niż mnie.

    - Jak możesz tak mówić? – zapytał słodkim tonem i pocałował mnie w usta, po czym odpalił silnik... 

    Przed gabinetem była jeszcze spora kolejka.

    - Widzisz, a tak mnie poganiałaś – powiedział Jay, rozsiadając się wygodnie na krześle.

    - Chyba pomyliłam godziny.

    - Nie, to pani doktor ma lekkie opóźnienie – usłyszałam od kobiety siedzącej obok. – Który to miesiąc?

    - Piąty – odpowiedziałam, kładąc dłoń na brzuchu. – Dzisiaj poznamy płeć.

    - To będzie chłopczyk – wtrącił się Jay. 

    - Mówi tak już od dwóch miesięcy – zwróciłam się do kobiety.

    - Mój mąż też tak mówił, gdy byłam pierwszy raz w ciąży.

    - I co, miał rację? – spytałam 

    - Mamy dwie córki – odpowiedziała, a Jaredowi od razu zrzedła mina.

    - Nie cieszyłbyś się z dziewczynki? – zapytałam, gdy moja rozmówczyni weszła na badanie.

    - Pewnie, że bym się cieszył, ale z synem mógłbym oglądać mecze, bawić się samochodzikami, przekazywać mu wiedzę na temat kobiet. 

    - O nie, nie zrobisz z mojego syna podrywacza – oznajmiłam.

    - Jeśli będzie podobny do mnie, nie opędzi się od dziewczyn.

    - Tak, ty i twoja skromność – powiedziałam, szturchając go i opierając głowę o jego ramie.

    - Pani Cole, teraz pani – odezwała się asystentka pani Maxwell i razem z Jayem weszliśmy do gabinetu.

    - Witaj, Marion, przygotuj się do badania. A pan jest pewnie ojcem dziecka – zwróciła się do Jareda.

    - Tak – odpowiedział, delikatnie się uśmiechając. 

    Kiedy byłam już gotowa, ułożyłam się na fotelu, a mama Alice posmarowała mi brzuch chłodnym żelem i rozpoczęła badanie. Jared siedział obok i z ciekawością patrzył się w ekran.

    - Chłopczyk – powiedziała, uśmiechając się.

    - Wiedziałem! – niemalże krzyknął podekscytowany Jay. – Muszę zadzwonić. – Szybko wyszedł na korytarz.

    - Większość tak reaguje. Możesz już się ubrać.

    - Przepraszam, ale musiałem zadzwonić do brata – wytłumaczył się Leto i usiadł z powrotem. 

    Pani doktor udzieliła nam kilku porad i wróciliśmy do samochodu. Jay wyjechał z parkingu i skręcił w prawo.

    - Nie pomyliłeś czasami kierunków? – zapytałam.

    - Teraz jedziemy na zakupy – odpowiedział i zatrzymał się przy sklepie o uroczej nazwie Little Baby. 

    Weszliśmy do środka i zaczęliśmy szukać jakiegoś ładnego łóżeczka. Jared przy okazji zaopatrzył nas w niebieską tapetę z punkowymi misiami. 

    - Niech od małego wie, co dobre – wytłumaczył swój wybór Jay. Oprócz tapety i łóżka kupiliśmy również fotelik do samochodu i dwie pary malutkich śpioszków. Wiedziałam, że był jeszcze jest na to czas, ale nie mogłam się powstrzymać.

    Kiedy byliśmy już w domu, Jared otworzył pokój, do którego nigdy nie zaglądałam. Stało w nim pełno instrumentów, które nie nadawały się już do użytku.

    - Szkoda mi było ich wyrzucać – odezwał się, ścierając kurz z gitary, która nie miała połowy gryfu i okazała się być jego pierwszą. – Ale teraz będę musiał gdzieś je przenieść.

    - Nie lepiej wyrzucić?

    - Mam do nich zbyt duży sentyment.

    - To widzę bardzo sentymentalny jesteś.

    - Trochę tak. 

    Niby cały czas był radosny, ale widziałam, że jest nieco inny niż kilka miesięcy temu. Przygaszony, momentami jakby nieobecny. 

    - Wieczorem przeniosę je do garażu, a później się pomyśli.

    - Jest ktoś? – usłyszeliśmy i wyszliśmy na korytarz. Do domu właśnie wszedł Shannon z mamą i swoją narzeczoną. Byłam nieco zakłopotana, gdyż było to moje pierwsze spotkanie z mamą Jareda. Od razu wydała mi się bardzo miłą osobą. - Nadal nie mogę uwierzyć, że mój mały braciszek zostanie ojcem – rzucił Shann, dotykając mojego brzucha.

    - Mały? Większy od ciebie. – Jared udał urażonego.

    - Może i wzrostem, ale jeśli chodzi o niższe partie...

    - Shannon!  – przerwała mu Constance. – Zachowuj się!

    - To on zaczął!

    - Jak dzieci... – rzuciła pod nosem. – A to zapewne moja przyszła synowa – powiedziała, podchodząc do mnie. Jared, gdy tylko to usłyszał, dosłownie zdębiał. – No co, chyba zamierzacie się pobrać? – zwróciła się do niego. 

    - Nie myśleliśmy o tym – odpowiedział, nadal będąc w szoku.

    - Nie wiem, na co wy czekacie. Jared, powinieneś skorzystać z okazji, że w końcu chce być z tobą taka ładna i przede wszystkim normalna dziewczyna. 

    Po tonie jej głosu wywnioskowałam, że nie lubiła żadnej z poprzednich dziewczyn Jaya.

    - Nie będziemy tak tu stać, chodźmy do salonu - odezwał się starszy Leto, widząc lekkie zirytowanie swojego brata.

    - To ja zrobię coś do picia.

    - Ja ci pomogę – odezwała się mama chłopaków i weszła ze mną do kuchni. – Mam nadzieję, że przy tobie i dziecku Jared wreszcie się ustatkuje.

    - Ja też – odpowiedziałam, uśmiechając się do niej.

    - Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że mój syn w końcu rozstał się z Mary. 

    - Myślałam, że pani się z nią dogadała.

    - Niby tak, ale jednak lubię ją bardziej, kiedy trzyma się z daleka od mojego syna. Poza tym, jaka pani, mów mi po imieniu, w końcu jesteś matką mojego wnuka. 

    Kiedy herbaty były gotowe, wróciłyśmy do salonu.

    - Jak zamierzacie mu dać na imię? – zapytała Cassie.

    - Nawet o tym nie myśleliśmy – powiedziałam, patrząc na Jaya, który znów bujał gdzieś w obłokach.

    - Ja skromnie proponuję Shannon – odezwał się brat mojego chłopaka. – Poza tym ciesz się, że to nie dziewczynka, bo Jared nazwałby ją Blackberry. 

    Wszyscy wybuchnęli śmiechem i dopiero wtedy Jared ‘wrócił do żywych’.

    - Dobrze się czujesz? – zapytałam.

    - Tak, przepraszam, zamyśliłem się.

    - Młody, wiesz, że dostaliśmy zaproszenie na jutrzejszy pokaz?

    - Nie – odpowiedział, biorąc do ręki kubek.

    - To teraz już wiesz.

    - A o której?

    - O ósmej.

    - Czyja to w ogóle będzie kolekcja? – spytał Jay,  jakby od niechcenia.

    - Haze’a.

    - A, tego świra. Lauren kiedyś dla niego pracowała,  mówiła, że facet zabraniał jej dosłownie wszystkiego. Palenia, jedzenia słodyczy, a jak coś poszło nie tak na pokazie, to wpadał w histerię i wyzywał ją i innych od najgorszych. 

    - A wiecie, kto robił za modelkę podczas sesji promującej jego najnowszą kolekcję? – odezwała się Cassie.

    - Nie – odpowiedzieli równocześnie.

    - Mary.

    - Jaka Mary? – zapytał Shannon.

    - No jak to jaka? King. 

    - Moja Mary?! – zapytał zdziwiony Jared. 

    W pokoju zrobiło się cicho i wszyscy spojrzeli na niego karcącym wzrokiem. Nie powiem, to co właśnie powiedział, nie było dla mnie zbyt miłe. 

    – O Jezu, nie patrzcie tak na mnie. Marion, przepraszam, powiedziałem to z przyzwyczajenia – wytłumaczył się i objął mnie ramieniem. – Wybacz jeśli sprawiłem ci tym przykrość.

***

    Goście wyszli, a ja zabrałam się za mycie naczyń.

    - Pomogę ci – usłyszałam i zobaczyłam obok siebie Jaya.

    - Nie trzeba, już kończę. – Wyjęłam ze zlewu ostatnią szklankę i postawiłam ją na suszarce. – Tęsknisz za nią?

    - Za kim?

    - Jared, dobrze wiesz, o kogo mi chodzi.

    - Tak – odpowiedział, wbijając wzrok w podłogę.

    - Wiem, że bardzo ją kochałeś i pewnie nadal kochasz, więc nie oczekuję, że nagle stanę się dla ciebie kimś bardzo wyjątkowym.

    - Jesteś dla mnie kimś bardzo wyjątkowym. Jesteś matką mojego dziecka.

    - I na tym się kończy moja wyjątkowość – powiedziałam, czując zbliżające się łzy.

    - Nie mów tak – odpowiedział i przeniósł wzrok z kafelek na mnie.

    - Kiedy taka jest prawda. Dobrze wiem, że mnie nie kochasz, ale żyję nadzieją, że może któregoś dnia to się zmieni.

    Nie odpowiedział nic, tylko mnie do siebie przytulił. Będąc w jego ramionach, czułam się bezpieczna i szczęśliwa.

Jared:

    Leżałem na łóżku, wpatrywałem się w śpiącą Marion i myślałem o tym, co mi dziś powiedziała. Jeszcze wczoraj byłem pewien, że to, co do niej czuję, to jednak miłość, ale wystarczyło, że Cassie wspomniała o Mary i od razu Marion zeszła na drugi plan.

    Wstałem z łóżka i podszedłem do biurka, wyciągając z niego płytę, którą włożyłem do odtwarzacza stojącego w salonie. Wcisnąłem play i zacząłem wsłuchiwać się w Mary śpiewającą razem ze mną The Fantasy.

    To miał być prezent dla małej Emily, która za sprawą Mary stała się fanką mojego zespołu. Słuchałem owych nagrań i nie potrafiłem powstrzymać łez.

***

    - Jared, czy ty zawsze musisz siedzieć tyle w łazience? – usłyszałem marudzenie brata przerywane waleniem w drzwi.

    - Jedziemy na pokaz mody, muszę dobrze wyglądać  – odpowiedziałem, poprawiając włosy.

    - Ty zawsze dobrze wyglądasz – odezwała się Marion.

    - No właśnie – wtórował jej Shann.

    - Już wychodzę. -  Mówiąc to, nacisnąłem klamkę.

    - Wow – powiedziała Marion, mierząc mnie wzrokiem. – Nawet się ogoliłeś. 

    - W końcu wychodzę do ludzi – odpowiedziałem, poprawiając bratu odstający kołnierzyk. - Będziemy za jakieś dwie, trzy godziny – zwróciłem się do swojej dziewczyny i pocałowałem ją delikatnie w usta, oczekując dreszczu, którego jednak nie poczułem.

    - Liczysz na to, że spotkasz Mary? – rzucił mój brat, gdy tylko wyjechaliśmy z podwórka. Zaprzeczyłem. – Marion możesz oszukać, ale mnie nie. Znam cię od trzydziestu dziewięciu lat i dobrze wiem, kiedy kłamiesz.

    - Dobra, masz mnie. Liczę na to i pragnę tego bardziej niż czegokolwiek innego. 

    - Tak myślałem. A poza tym, czy ty w ogóle coś czujesz do Marion, czy jesteś z nią tylko po to, żeby nie wyjść na dupka?

    - Nie wiem.

    - Jak zwykle nie wiesz, a to przecież proste pytanie. Kochasz ją czy nie?

    - Chciałbym ją kochać i to bardzo, ale najzwyczajniej w świecie nie potrafię.

    - A jeszcze pół roku temu twierdziłeś, że jest inaczej.

    - Bo jeszcze pół roku temu miałem wybór, teraz już go nie mam.

    - Chyba nigdy cię nie zrozumiem. Czasami mam wrażenie, że ciebie to w szpitalu podmienili i tak naprawdę nie jesteśmy wcale spokrewnieni.

    - Chciałbym...

***

    - Słyszałem i gratuluję – usłyszałem, gdy tylko wszedłem do lokalu.

    - Dzięki, Vic - rzuciłem, próbując uwolnić się z jego uścisku. 

    - Skończą się całonocne imprezy. Będzie mi ciebie brakowało.

    - Stary, przecież nie będę siedział przy dziecku dwadzieścia cztery godziny na dobę – uspokoiłem go.

    - Jasne. Colin też tak mówił i co? Przez rok się u mnie nie pokazywał. A właśnie, widzisz, dobrze, że jesteście tu całą rodzinką. Mam dla was robotę – rzucił, gdy przyuważył Shannona. Poprosiłem brata, żeby do nas podszedł.

    - No co jest? – zapytał, przerywając rozmowę z jakąś modelką.

    - Vic ma dla nas robotę.

    - Jaką?

    - Kumpel organizuje córce sweet sixteen. Mała jest waszą fanką, więc chciałaby, żebyście zagrali taki prywatny koncercik.

    - Nie gramy prywatnych koncertów – odpowiedziałem.

    - Facet jest naprawdę dziany i zapłaci każdą sumę.

    - Tu nie chodzi o pieniądze – zaczął Shann, ale mu przerwałem.

    - Sześćdziesiąt tysięcy. Na głowę. 

    - Wow, cenisz się Leto.

    - Biznes is biznes – powiedziałem, puszczając mu oczko.

    - Czekaj, zadzwonię do niego. – Odszedł na bok i wrócił po trzech minutach. – Stoi.

    - Miejsce i czas?

    - Nowy Jork za dwa miesiące. Prosi, żebyście spędzili z nią trochę czasu. Wiecie, rozmowa i te sprawy.

    - I co jeszcze, może mam ją przelecieć? 

    - W sumie lubisz szesnastki, więc... 

    Już miałem uderzyć swojego brata, gdy poczułem czyjąś dłoń na ramieniu. 

    - Hej  – usłyszałem i odwróciłem się.

    - Cześć, Johanna - odpowiedziałem i z grzeczności objąłem ją na przywitanie.

    - Cieszę się, że znów cię widzę.

    - Ja też – odpowiedziałem, tak naprawdę myśląc o tym, żeby sobie już poszła.

    - Ostatnio na imprezie nie byłeś zbyt zadowolony z mojego towarzystwa.

    - Byłem zmęczony – rzuciłem, szukając wzrokiem kogoś znajomego.

    - Mam nadzieję, że dzisiaj nie jesteś. Jakby co, będę w LA jeszcze przez dwa dni – wyszeptała mi do ucha, ocierając dłonią o okolicę mojego rozporka. 

    - Będę pamiętał – powiedziałem na odczepnego i zająłem miejsce obok Shannona i Victora.     Pokaz właśnie się zaczął. Najpierw modelki prezentowały ciuchy jakiegoś brytyjskiego projektanta, a następnie Haze’a. Oczywiście bardziej niż na ubraniach byliśmy skupieni na ciałach modelek.

    - Ta jest niezła – rzucił Vic.

    - Może gdyby miała większy biust – odpowiedział mu Shann. – A ty co myślisz, Jay?

    - Worek na łeb i jedziesz – rzuciłem, rozbawiając swoich towarzyszy i obce osoby siedzące niedaleko nas. 

    Na wybiegu pojawił się właśnie autor kolekcji i zaczął coś mówić. Nie słuchałem go, bo byłem zbyt zajęty Twitterem. 

    Kiedy pokaz się skończył, przyszedł czas na moją ulubioną część czyli afterparty. Stałem z kieliszkiem szampana w ręku i rozmawiałem ze starym znajomym Jackiem. Wtedy też podszedł do nas Haze. Jack nas sobie przedstawił i zaczął zachwalać jego kolekcję, szczególnie tą powstałą trzy tygodnie temu.

    - Miałem świetną inspirację. O wilku mowa – powiedział i objął ramieniem stojącą tyłem kobietę w czarnym golfie i obcisłych jeansach. – Pozwólcie, że wam przedstawię, to moja piękna dziewczyna Mary.

    Serce zaczęło walić mi jak szalone. Uścisnęła dłoń Jacka, który właśnie się jej przedstawił.

    - Cześć, Jared – odwróciła się w moją stronę obejmując mnie ramieniem.

    - Znacie się? – zapytał zaskoczony naszym powitaniem nowy chłopak mojej byłej dziewczyny.

    - Tak. Spotykaliśmy się jakiś czas temu – powiedziała  z podejrzanym uśmieszkiem. 

    Adrian i mój kumpel zaczęli rozmawiać na tematy zawodowe, a ja przyglądałem się Mary, która była aż nazbyt rozweselona.

    - Mogę cię prosić na sekundkę? – zapytałem, dotykając jej ramienia. 

    - Oczywiście – odpowiedziała i poszła za mną.

    - Spójrz na mnie.

    - Patrzę i co?

    - Brałaś coś?

    - Ja? Nie, skąd w ogóle przyszło ci to do głowy? – mówiła nadzwyczaj szybko.

    - Amfa.

    - Ty mi lepiej powiedź, jak tam Marion? Kiedy będzie rodzić?

    - Za cztery miesiące. – Byłem wściekły. Czułem, że zaczęła brać przeze mnie.

    - Piąty miesiąc, czyli już pewnie znacie płeć. Chłopczyk czy dziewczynka?

    - Chłopczyk. Mary, dlaczego znów to robisz?

    - Będziesz miał synka, gratuluję. Pamiętaj, żeby od małego uczyć go grać, bo na pewno będzie tak zdolny no i przystojny jak ty. 

    - Proszę cię, powiedź mi, dlaczego znów się w to pakujesz. Przeze mnie?

    - Nie przez ciebie.

    - Więc dlaczego? – nie dawałem za wygraną.

    - A któż to wie? Chętnie bym z tobą porozmawiała, ale Adi mnie woła. Do zobaczenia, Jerry – powiedziała i przyłożyła wargi do mojego policzka. Odrywając je, delikatnie musnęła moją skórę językiem i zniknęła razem ze swoim facetem. 

    Wziąłem kolejny kieliszek i poszedłem w stronę małego pokoiku. Usiadłem w fotelu i przypomniałem sobie dotyk jej ust. Ile ja bym dał, by móc mieć ją teraz całą dla siebie. By jeszcze raz dotknąć jej ciała...

    - A co ty tak siedzisz tu sam? – zapytała Johanna, wchodząc do pomieszczenia i zamykając drzwi.

    - Myślę – odpowiedziałem

    - O czym?

    - O niczym.

    - Czyli się nudzisz. Jeśli chcesz, mogę coś na to zaradzić. – Zbliżyła się do mnie i złożyła pocałunek na mojej skroni. Nawet się nie broniłem. - Poczekaj sekundę. - Odsunęła się ode mnie i zsunęła koronkowe stringi spod czarnej mini. Usiadła na mnie i zaczęliśmy się całować. Rozpiąłem rozporek, Johanna nałożyła mi gumkę i dłonią pomogła mi w siebie wejść. Trzymałem dłonie na jej udach, które unosiły się i opadały. 

    Zamknąłem oczy i wyobrażałem sobie, że teraz zamiast w niej jestem w Mary. 

    Moje usta przyległy do jej szyi, a ona zaczęła wydobywać z siebie ciche jęki. 

    Przyspieszyła i wygięła się do tyłu. Wtedy też cichy jęk zamienił się w głośny krzyk. 

    - Boski jesteś.

    - Wiem – odpowiedziałem i wstałem z miejsca, doprowadzając się do porządku.

    - Gdybyś chciał to powtórzyć, to zadzwoń – powiedziała i pocałowała mnie na pożegnanie.