032. Ona zna mnie zdecydowanie za dobrze

 Mary:

    Jako że był to mój ostatni dzień w Nowym Jorku, Emily stwierdziła, że nie może iść do szkoły.

    - Nie pójdę, bo chcę być cały dzień z tobą – powiedziała, mocno się do mnie przytulając.

    - Nawet jeśli nie pójdziesz, to i tak nie spędzisz ze mną całego dnia, bo za półtorej godziny muszę być na lotnisku – rzuciłam, całując ją w czoło. 

    - A musisz jechać?

    - Muszę, kochanie.

    - A przyjedziesz jeszcze do mnie?

    - Kiedyś tak i wezmę ze sobą Jareda – odpowiedziałam.

    - Kiedyś to znaczy kiedy?

    - Nie wiem, skarbie. – Kiedy to mówiłam, w jej oczach zauważyłam łzy. – Nie płacz – rzuciłam, głaszcząc jej twarz.

    - Ja chcę lecieć z tobą.

    - Nie możesz.

    - Ale ja chcę! – powiedziała i rozpłakała się na dobre.

    - Kotku, obiecuję ci, że jak tylko będziesz miała wakacje, pojedziemy do mamy – wtrącił się Tim, podając jej plecak.

    - Obiecujesz? 

    Przytaknął, co ją wyraźnie uspokoiło.

    - A teraz pożegnaj się z mamą, bo spóźnisz się do szkoły.

    - Pa, mamusiu. Będę za tobą tęsknić – powiedziała i wtuliła się we mnie jeszcze mocniej.

    - Ja też będę tęsknić.

    - Poczekaj, masz tu coś, żebyś o mnie pamiętała. – Zdjęła z ręki bransoletkę zrobioną z różowych koralików, na której widniało jej imię. Wzięłam ją i od razu nałożyłam sobie na nadgarstek. – I obiecaj, że nigdy jej nie zdejmiesz.

    - Obiecuję – powiedziałam, przyciskając ją do siebie. 

    - Kocham cię, mamusiu – usłyszałam, po czym poczułam jej usta na swoim policzku.

    - Ja ciebie też, słoneczko. 

    Kiedy tylko zniknęła za drzwiami, zaczęłam płakać. Zaczynałam żałować, że zamiast się nią zajmować, kiedy miałam na to szansę, ja całymi dniami ćpałam i sypiałam z kim popadło. Gdybym mogła cofnąć czas, postąpiłabym zupełnie inaczej. 

    Weszłam do sypialni, którą zajmowałam przez tydzień i zaczęłam pakować swoje rzeczy. Przygotowałam bilet i czekałam na powrót Tima, który miał mnie podwieźć na lotnisko. 

Po chwili usłyszałam pukanie i do mieszkania mojego byłego męża wszedł Adrian.

    - Dobrze, że cię jeszcze zastałem. Zapisz sobie mój numer, w razie gdybyś zdecydowała się na pozytywne rozpatrzenie mojej propozycji. – Podał mi rząd cyferek, po czym mnie przytulił. – Jeśli kiedyś będę w Los Angeles, to dam ci znać i skoczymy razem na kawę.

    - Z przyjemnością – odparłam i posłałam mu serdeczny uśmiech. Akurat zadzwonił mój telefon.

    - Schodź, czekam w samochodzie.

    Podniosłam torbę, zatrzasnęłam za sobą drzwi i zjechałam na parter. Pożegnałam się z portierem i wsiadłam do czerwonego Lamborghini.

    - Naprawdę przywieziesz ją w wakacje? – zapytałam, zapinając pasy.

    - Pewnie. Widzę, że się zmieniłaś, a to przecież twoja córka, więc masz prawo się z nią widywać – odpowiedział , a ja chciałam pocałować go w policzek, ale akurat w tym momencie  odwrócił twarz i moje usta wylądowały na jego wargach. 

    Kiedy się zorientowałam, chciałam je oderwać, jednak Tim położył mi dłonie na twarzy i wsunął  język do ust. 

    - Przepraszam – powiedział, gdy tylko mnie puścił. – Nie wiem, co we mnie wstąpiło.

    - Nie szkodzi – rzuciłam, odsuwając się od niego. – Lepiej już jedźmy . 

    Tim odpalił silnik i ruszył w stronę lotniska. 

    Pożegnaliśmy się przy terminalu, po czym zadzwoniłam do Jareda, żeby wiedział, o której mniej więcej po mnie wyjechać. 

Marion:

    Od tygodnia Jared nie dał znaku życia, ale czego ja się spodziewałam, przecież wtedy chodziło mu tylko o seks. Mary wyjechała, więc musiał sobie jakoś ulżyć, a ja po raz kolejny dałam mu się wykorzystać. 

    Wstając z łóżka, poczułam silne mdłości, męczyły mnie od dwóch dni. Pobiegłam do łazienki i zwróciłam całą kolację.

    - Powinnaś pójść z tym do lekarza – rzuciła Alice, gdy wyszłam z toalety.

    - To tylko stres – odpowiedziałam. – Mam teraz egzaminy na uczelni, więc nic dziwnego, że mój organizm tak reaguje. 

    - No jak uważasz – powiedziała. – To twoje zdrowie.

    - No właśnie, moje – rzuciłam, klepiąc ją lekko w pośladek. – Ty mi lepiej powiedź, jak było na randce.

    - To nie była randka – odpowiedziała Alice, czerwieniąc się.

    - Akurat, a ja jestem prawiczkiem – rzucił Harry, wychodząc ze swojego pokoju. 

    - Świnie jesteście – powiedziała Al, zamykając się w łazience.

    - Dobrze, że w końcu zaczęła spotykać się z kimś nowym, bo już się bałam, że nie pozbiera się po rozstaniu z Dannym.

    - Wiesz, jaka jest Alice, popłacze kilka dni, a potem rusza do ataku – powiedział Jackie, puszczając mi oczko. – A ty umawiasz się z kimś, czy dalej cierpisz po George’u?

    - Nie cierpię po nim i z nikim się nie umawiam, bo nie czuję takiej potrzeby. 

    - Jasne, wmawiaj sobie, ale na pewno dużo byś dała, by zajął się tobą prawdziwy mężczyzna.

    - Bo ty wiesz najlepiej, czego mi trzeba – rzuciłam, wchodząc do swojego pokoju. 

    - Mówię ci, porządne bzykanie i od razu przejdzie ci to rzyganie.

    - Specjalista się znalazł.

    - Jak coś, ja jestem do dyspozycji dwadzieścia cztery godziny na dobę.

    - Świntuch – powiedziałam, rzucając w niego poduszką.  

    Już miałam wyjść, gdy znów poczułam te cholerne mdłości. Otworzyłam okno i zaczęłam głęboko oddychać.

    - Marion, to tylko głupi egzamin, nie masz co się denerwować  – powiedziałam sama do siebie, jednak na nic to się zdało. Zeszłam więc do kuchni i napiłam się gorzkiej herbaty i dopiero wtedy poczułam ulgę. 

    Wyciągnęłam z szafki termos, wlałam do niego gorący napar i pojechałam na uczelnie.

  

 ***

    Po dwugodzinnym egzaminie byłam wykończona. Niby nie był trudny, ale samopoczucie miałam raczej kiepskie, co nie sprzyjało koncentracji. 

    Kiedy szłam na parking, poczułam w kieszeni wibracje.

    - Co jest, Al? – zapytałam, przykładając telefon do ucha. 

    - Nie miałabyś ochoty na małe zakupy, akurat jestem w centrum handlowym i patrzę na zajebistą, przecenioną bieliznę?

    - W sumie to jestem trochę zmęczona, ale czemu nie. Centrum handlowe te co zawsze?

    - Zgadza się!  

    Rozłączyłam się i wsiadłam do samochodu. Po piętnastu minutach byłam już na umówionym miejscu i zauważyłam machającą do mnie Alice. Podeszłam do niej i ruszyłyśmy na polowanie.

    - Ten jest świetny – powiedziała Al, biorąc do ręki czarny, koronkowy stanik.

    - To go kup.

    - Coś ty, na mnie będzie za duży, ale na ciebie powinien być dobry – oznajmiła, podając mi go.

    - Myślisz?  – zapytałam, przyglądając mu się uważnie.

    - Pewnie.

    - To go przymierzę – odpowiedziałam i weszłam do przymierzalni. Faktycznie, leżał idealnie. – Biorę go.

    Podeszłyśmy do kasy, ja zapłaciłam za stanik, a Alice za czerwone stringi.

    - Kupiłaś seksowną bieliznę, więc na pewno kogoś masz – rzuciłam, gdy siedziałyśmy w kawiarence popijając koktajle.

    - Nie mówiłam nic, bo nie chciałam zapeszyć.

    - Ty małpo! Ukrywałaś przede mną faceta? Jak mogłaś!

    - Nie chciałam się chwalić, bo to jeszcze nie było nic pewnego.

    - Dobra, nie kręć mi tutaj tylko mów, co to za szczęściarz.

    - Ma na imię Walter i ma dwadzieścia siedem lat. Właśnie skończył bankowość i otwiera z ojcem wspólny biznes.

    - Ej, no to dziany chłopak ci się trafił. A jaki jest w łóżku? – spytałam, ściągając tym na siebie spojrzenia przechodzących obok naszego stolika dwóch mężczyzn.

    -  Nie wiem – odpowiedziała Alice. – Jeszcze się z nim nie kochałam.

    - Czyli jest porządny. A przystojny chociaż?

    - Jak diabli! – powiedziała, przygryzając słomkę.

    - Muszę go koniecznie poznać!  

Jared:

    Siedziałem na ławce i czekałem na Mary, zastanawiając się, czy mówić jej o tym, co zaszło między mną i Marion, czy nie.

    - Jared, musisz być mężczyzną. Obiecywałeś, że nie będziesz nic przed nią ukrywał – mówiłem sam do siebie i doszedłem do wniosku, że wszystko jej wyznam. Z myśli wyrwał mnie głos Mary.

    - Tak bardzo za tobą tęskniłam! - Mówiąc to, zawiesiła mi się na szyi.

    - Ja za tobą też – powiedziałem, przytulając ją do siebie. Była tak szczęśliwa, że nie miałem serca psuć jej nastroju. Wcale nie musiała o niczym wiedzieć.

    - Mam pełno zdjęć Emily – odezwała się, gdy siedzieliśmy w samochodzie.

    - Pokażesz mi w domu - odpowiedziałem, ruszając z miejsca.

    - Stało się coś? – zapytała, patrząc na mnie pełnym troski wzrokiem.

    -  Nie, a czemu pytasz?

    - Bo jesteś jakiś taki przygaszony.

    - Ostatnio miałem dużo stresu, sama rozumiesz.

    - Fakt, nie było lekko, ale teraz będzie już lepiej – powiedziała, całując mnie w szyję.

    - Mary, ja prowadzę – powiedziałem, próbując się odsunąć.

    - Prowadź dalej, a ja się wszystkim zajmę. - Rozpięła pasy.

    - Co robisz? – zapytałem zdziwiony.

    - Miałeś prowadzić – rzuciła poważnym tonem, a ja odwróciłem wzrok w stronę drogi. 

    Byłem skupiony na jeździe, dopóki nie poczułem, jak rozpina mi się rozporek. 

    - Zwariowałaś? – rzuciłem do swojej dziewczyny, cały czas obserwując jezdnie. 

    Nic nie powiedziała, tylko się pochyliła. 

    - Mary, błagam cię, nie teraz.

    - Przecież to lubisz – odpowiedziała,  podnosząc na chwilę głowę.

    - No tak, ale nie kiedy prowadzę.

    Nic sobie z tego nie zrobiła i już po chwili zaczynałem odczuwać bardzo przyjemne dreszcze, które niestety nie pozwalały mi się skupić na wykonywanej czynności. 

    – Proszę cię, przestań. – Oddech mi przyspieszył, a palce mocno zacisnęły się na kierownicy. – Albo wiesz co? Nie przestawaj. – Zjechałem na pobocze i pozwoliłem swojej dziewczynie dokończyć to, co zaczęła. – Jezu – wycedziłem przez zęby, starając się nad sobą zapanować, jednak okazało się to zbyt trudne. Oparłem się o fotel i dałem ponieść chwili. 

    Mary wróciła na swoje miejsce, poprawiając włosy, a ja próbowałem dojść do siebie.

    - Podobało się? – zapytała, uśmiechając się prowokująco. 

    - Jak ty to robisz? – Zawsze zadawałem jej to pytanie i zawsze słyszałem tę samą odpowiedź:

    - Lata praktyki. 

    Kiedy się ogarnąłem, ruszyliśmy dalej. 

    - Pytałeś znajomych o tę pracę? 

    Kurwa, na śmierć o tym zapomniałem!

    - Tak pytałem, ale nikt nic nie ma.

    - Nie kłam – powiedziała, uderzając mnie delikatnie dłonią w krocze.

    - Zwariowałaś, dopiero co mi opadł! – powiedziałem, czując nieprzyjemny dyskomfort.

    - To mnie nie okłamuj.

    - No dobra, nie pytałem, ale obiecuję, że w najbliższym czasie to zrobię. – Ona zna mnie zdecydowanie za dobrze. 

    Kiedy już dojechaliśmy do domu, wyjąłem z bagażnika jej torbę i przeszedłem obok niej, zasłaniając swoją męskość.

    - Nie bój, się nic ci nie zrobię.

    - Jednak wolę być ostrożny – odpowiedziałem, wchodząc do środka.  

***

    - Chodź, pokażę ci zdjęcia – powiedziała Mary, siadając na kanapie.

    - Już, tylko odstawię twoje rzeczy. – Położyłem torbę na łóżku w sypialni, po czym usiadłem obok King i zacząłem oglądać zdjęcia jej córeczki. – Faktycznie śliczna – powiedziałem zachwycony urodą dziewczynki. – I bardzo do ciebie podobna. A to twój były mąż? – zapytałem, wskazując na mężczyznę, który pojawił się na jednym zdjęciu z Emily. 

    - Nie, to sąsiad Tima, Adrian Haze.

    - Coś znajomo brzmi mi to nazwisko.

    - Jest projektantem.

    - No tak, przecież raz byłem na pokazie jego kolekcji. Nie znam go osobiście, ale od znajomych słyszałem, że to wariat.

    - Wcale nie. Jest naprawdę miłym facetem. Zaproponował mi nawet sesję zdjęciową do swojej kolekcji.

    - Zgodziłaś się? – spytałem.

    - No coś ty. To nie dla mnie, przecież sam wiesz, że nienawidzę zdjęć.

    - No tak – powiedziałem, obejmując ją. – Więc kiedy będę miał okazję poznać tę piękną istotkę?

    - Tim powiedział, że może ją do nas przywieźć w wakacje.

    - No to świetnie – odpowiedziałem. – Już nie mogę się doczekać.

    - Ja też. – Mary oparła głowę na moim ramieniu. – Wiesz co? Kiedy byłam z Emily, czułam się coś warta. Ta więź między rodzicem a dzieckiem jest niesamowita. Żałuję, że nie doceniałam tego, zanim odebrano mi do niej prawa. Tak sobie też myślałam i stwierdziłam, że masz rację; dziesięć procent to już coś.

    - Poczekaj, chcesz mi powiedzieć, że poddasz się terapii, o której mówił tamten ginekolog? – zapytałem z niedowierzaniem.

    - Tak – odpowiedziała. – Chcę urodzić twoje dziecko.

    Poczułem wewnętrzne ciepło i mocno przytuliłem do siebie Mary. 

    – Zawieziesz mnie jutro do szpitala ? – zapytała, odwracając twarz w moją stronę.

    - Oczywiście – odpowiedziałem, obsypując ją czułymi pocałunkami.